Rond 07u werden we verwacht voor een eenvoudig ontbijt. Brood en eieren, koffie en thee. Geen pancakes, geen croissants, geen noedelsoep (was al het gebruikelijke ontbijt geworden) maar we zaten zalig rustig buiten te ontbijten tussen de bomen.
Ik had er trouwens niet aan gedacht gisteren om de website te vermelden van het gastenhuis waar wel verbleven:
http://www.baducmekong.com/
Maar laat je niet misleiden door de foto's. Ze hebben plaats om veel volk te ontvangen maar nu waren wij met een ander groepje van drie Duitse toeristen de enigen. Dat was het leukste eraan, de rust en het groen. Voor de rest, done that, been there. Weinig traditioneel aan.
Om 09u rolden we onze valiezen terug naar de plaats waar het busje stond en we waren weg. Nog steeds in Cai Be stopten we nog bij een caodistische tempel. In 1926 ontstond de Cao Daireligie, waarin een beetje van verschillende andere religies werd gestopt. Ook de Grote Tempel is een allegaartje van stijlen.
Zoals altijd in een tempel, schoenen uit en schouders bedekken.
Je zag er zelfs beelden van Jezus, Boedda en Confusius, broederlijk onder elkaar:
En het alziend goddelijk oog is het symbool van Cao Dai. Het linkeroog; een hele uitleg voor omdat God de meester is van Yang en links staat voor Yang (of zoiets).
We reden daarna in één keer door tot in Xeo Quit. Met een motorbootje vaarden we door een ecologische site (veel eucalyptusbomen)
En zo worden eendjes gehoed op de rivier, uiteraard met de boot. Grappig!
We bezochten een verzetbasis waar de Vietcong zich schuilhield. De bedoeling was om met een sampan door het bos te gaan.
We kwamen echter samen toe met een hele grote groep toeristen (betekent veel sampans want er kon maar vier man in één sampan). Daarom ging dit niet voor ons en werd ons voorgesteld om te voet door het bos te gaan. Was een wandeling van een uurtje. Achteraf bekeken voor ons een geluk want we hebben nu veel meer gezien dan vanop een sampan.
We zagen de (éénpersoons)bunkers waarin de VC zich verstopte (klein, man !!), maar daarover gaan we overmorgen nog meer zien op een andere plaats.
Na onze wandeling konden we dan toch nog een toertje met de sampan doen maar daarvoor hebben we bedankt. Was toch maar tijdvulling.
De lokale aapjes, pythons en krokodillen hebben we nog wel gezien. De beestjes zaten in kleine kooien, zal er wel zielig uit.
Terug het busje in, op naar Sa Dec voor de lunch. Met een ferryboot gingen we over de rivier. Gelukkig moesten we het busje niet uit, een hevige stortbui overviel ons. Een uurtje regende het, vermoedelijk zoals het in Pukkelpop heeft geregend, maar dan zonder die wind erbij (en zonder de dramatische gevolgen). Na de overtocht was het bijna alsof we nog altijd aan het varen waren ipv rijden, de straten stond blank.
Het was rennen in de gietende regen van het busje het huis binnen waar we zouden eten. Dit was een huis van een rijke Vietnamese familie. Zoonlief had in de jaren dertig een relatie met Marguerite Duras, een 15-jarig Frans meisje (toen waren de Fransen de baas in Vietnam) maar de familie was ertegen en uiteindelijk trouwde hij met een Vietnamees meisje van een andere rijke familie.
Marguerite Duras heeft over haar leven "L'amant" geschreven, een roman die in 1992 verfilmd werd (o.a. in Vietnam opgenomen). Weten we ook alweer.
Het huis had veel overeenkomsten met het vorige huis, al die huizen van rijke Viets waren in een gemixte stijl gebouw met Vietnamese, Chinese en Franse invloeden. Toch mooi om te zien.
Na de lunch was het gelukkig grotendeels gestopt met regenen en konden we een wandeling door de lokale markt maken. Gaf een déjà-vue gevoel als je voordien al drie markten heb gezien: luidruchtig, druk en alles te koop.
We vertrokken weer met de wagen, ditmaal rechtstreeks richting Can Tho, met 1 miljoen inwoners de grootste stad in de Mekongdelta en de vijfde grootste stad van Vietnam. Om 17u konden we inchecken en chillen (of aan de blog beginnen) tot 19u voor het avondeten in een restaurantje in de stad.
Was weeral afwisselend. Je zou denken dat als je één tempel hebt gezien, je ze allemaal hebt gezien. Maar elke tempel die we tot nu zagen, was weer apart en anders dan de vorige. Gewandeld, gevaren, gegeten, een leuke en gevulde dag.
Sophie
Ik had er trouwens niet aan gedacht gisteren om de website te vermelden van het gastenhuis waar wel verbleven:
http://www.baducmekong.com/
Maar laat je niet misleiden door de foto's. Ze hebben plaats om veel volk te ontvangen maar nu waren wij met een ander groepje van drie Duitse toeristen de enigen. Dat was het leukste eraan, de rust en het groen. Voor de rest, done that, been there. Weinig traditioneel aan.
Om 09u rolden we onze valiezen terug naar de plaats waar het busje stond en we waren weg. Nog steeds in Cai Be stopten we nog bij een caodistische tempel. In 1926 ontstond de Cao Daireligie, waarin een beetje van verschillende andere religies werd gestopt. Ook de Grote Tempel is een allegaartje van stijlen.
Je zag er zelfs beelden van Jezus, Boedda en Confusius, broederlijk onder elkaar:
En het alziend goddelijk oog is het symbool van Cao Dai. Het linkeroog; een hele uitleg voor omdat God de meester is van Yang en links staat voor Yang (of zoiets).
We reden daarna in één keer door tot in Xeo Quit. Met een motorbootje vaarden we door een ecologische site (veel eucalyptusbomen)
Dat gaf ons ook de mogelijkheid om te zien hoe de mensen woonden. Sommigen in een bakstenen huisje
maar velen in armzalige huisjes, met golfplaten
of in rieten huisjes
En zo worden eendjes gehoed op de rivier, uiteraard met de boot. Grappig!
We bezochten een verzetbasis waar de Vietcong zich schuilhield. De bedoeling was om met een sampan door het bos te gaan.
We kwamen echter samen toe met een hele grote groep toeristen (betekent veel sampans want er kon maar vier man in één sampan). Daarom ging dit niet voor ons en werd ons voorgesteld om te voet door het bos te gaan. Was een wandeling van een uurtje. Achteraf bekeken voor ons een geluk want we hebben nu veel meer gezien dan vanop een sampan.
We zagen de (éénpersoons)bunkers waarin de VC zich verstopte (klein, man !!), maar daarover gaan we overmorgen nog meer zien op een andere plaats.
Na onze wandeling konden we dan toch nog een toertje met de sampan doen maar daarvoor hebben we bedankt. Was toch maar tijdvulling.
De lokale aapjes, pythons en krokodillen hebben we nog wel gezien. De beestjes zaten in kleine kooien, zal er wel zielig uit.
Terug het busje in, op naar Sa Dec voor de lunch. Met een ferryboot gingen we over de rivier. Gelukkig moesten we het busje niet uit, een hevige stortbui overviel ons. Een uurtje regende het, vermoedelijk zoals het in Pukkelpop heeft geregend, maar dan zonder die wind erbij (en zonder de dramatische gevolgen). Na de overtocht was het bijna alsof we nog altijd aan het varen waren ipv rijden, de straten stond blank.
Het was rennen in de gietende regen van het busje het huis binnen waar we zouden eten. Dit was een huis van een rijke Vietnamese familie. Zoonlief had in de jaren dertig een relatie met Marguerite Duras, een 15-jarig Frans meisje (toen waren de Fransen de baas in Vietnam) maar de familie was ertegen en uiteindelijk trouwde hij met een Vietnamees meisje van een andere rijke familie.
Marguerite Duras heeft over haar leven "L'amant" geschreven, een roman die in 1992 verfilmd werd (o.a. in Vietnam opgenomen). Weten we ook alweer.
Het huis had veel overeenkomsten met het vorige huis, al die huizen van rijke Viets waren in een gemixte stijl gebouw met Vietnamese, Chinese en Franse invloeden. Toch mooi om te zien.
Na de lunch was het gelukkig grotendeels gestopt met regenen en konden we een wandeling door de lokale markt maken. Gaf een déjà-vue gevoel als je voordien al drie markten heb gezien: luidruchtig, druk en alles te koop.
We vertrokken weer met de wagen, ditmaal rechtstreeks richting Can Tho, met 1 miljoen inwoners de grootste stad in de Mekongdelta en de vijfde grootste stad van Vietnam. Om 17u konden we inchecken en chillen (of aan de blog beginnen) tot 19u voor het avondeten in een restaurantje in de stad.
Was weeral afwisselend. Je zou denken dat als je één tempel hebt gezien, je ze allemaal hebt gezien. Maar elke tempel die we tot nu zagen, was weer apart en anders dan de vorige. Gewandeld, gevaren, gegeten, een leuke en gevulde dag.
Sophie
Mooie foto's.
BeantwoordenVerwijderenIs vietnam een waterrijk gebied, met al de bootjes dat jullie ondertussen reeds hebben genomen.
Is dit al het gedeelte van de "killing fields" of komen die er nog aan.
Groetjes
Carla
Ja, Vietnam is zeer waterrijk.
BeantwoordenVerwijderenTwee heel grote rivieren, de Rode Rivier in het noorden en de Mekong in het zuiden die tevens heel veel vertakkingen hebben. In het centrum van het land zijn er ook heel veel rivieren maar minder groot dan de 2 hiervoor genoemd want die zijn wel immens groot.
De killing fields is voor onze laatste dag in Cambodja.
Grtz,
Wim