Ik heb een beetje een gemengd gevoel deze avond, onze laatste avond in Vietnam. Een reis waar we toch bijna een jaar mee bezig zijn loopt bijna af, spijtig maar ja het kan onmogelijk eeuwig blijven duren. Trouwens, mijn goesting achter Belgische frieten begint groter te worden :-))).
Deze morgen om 08:00uur vertrokken naar Cu Chi waar er tijdens de Vietnamoorlog een tunnel complex lag van de Vietcong en eigenlijk nooit volledig ontdekt of vernietigd werd door de Amerikanen.
Een tripje van 35km maar gezien de spits zouden we er 90 minuten over doen, en wijlen weg.
Daar aangekomen kregen zagen we dat dit wel een plaats was waar veel toeristen komen, maar eigenlijk hebben ze dit goed aangepakt en valt die hoop mensen niet echt op.
Eerst kregen we een korte uitleg over de ligging van de tunnels en hoe men ze gebruikte en vervolgens kregen we een propaganda film te zien over de strijd van de Vietcong tegen de Westerse troepen.
Deze tunnels waren gelegen in de "Ijzeren Driehoek". Een streek die volledig vernield werd door het ontbladeringsmiddel "Agent Orange" en door de vele bombardementen met de bedoeling de tunnels te vernietigen. Op het eind van de oorlog stond hier geen boom meer recht en was de grond voor vele jaren vergiftigd. De regering heeft na de oorlog snel groeiende bomen moeten invoeren voor de bevolking.
Nu tracht men de fauna en flora terug te herstellen zoals ze oorspronkelijk was.
En propaganda was het. Op het einde werd ons duidelijk dat er hier een eenzijdig verhaal verteld werd, maar waren toch wel voorbereid omdat dit ook in onze reisgidsen stond.
( Wist je dat er hier ook Austrliers en Nieuw Zeelanders gevochten hebben in de Vietnam oorlog, ik alleszins niet maar nu wel )
Na het filmpje gingen de verschillende groepen met hun gids een eigen richting uit.
Wij kwamen eerst bij een putje waar een soldaat zich kon verschuilen wanneer er vijanden in de buurt waren.
En zoals je kan zien, geen probleem voor Erich en Sophie maar ikzelf zat al vast aan mijn middel.
We vervolgden onze weg en kwamen langs verschillende tunnelingangen alsook langs ventilatieschachten, man die vielen niet op. Deze leken op slangen-holen en vielen dus totaal niet op.
Na dit te hebben gezien, voor 90min het buske in terug richting Saigon.
Deze morgen om 08:00uur vertrokken naar Cu Chi waar er tijdens de Vietnamoorlog een tunnel complex lag van de Vietcong en eigenlijk nooit volledig ontdekt of vernietigd werd door de Amerikanen.
Een tripje van 35km maar gezien de spits zouden we er 90 minuten over doen, en wijlen weg.
Daar aangekomen kregen zagen we dat dit wel een plaats was waar veel toeristen komen, maar eigenlijk hebben ze dit goed aangepakt en valt die hoop mensen niet echt op.
Eerst kregen we een korte uitleg over de ligging van de tunnels en hoe men ze gebruikte en vervolgens kregen we een propaganda film te zien over de strijd van de Vietcong tegen de Westerse troepen.
Deze tunnels waren gelegen in de "Ijzeren Driehoek". Een streek die volledig vernield werd door het ontbladeringsmiddel "Agent Orange" en door de vele bombardementen met de bedoeling de tunnels te vernietigen. Op het eind van de oorlog stond hier geen boom meer recht en was de grond voor vele jaren vergiftigd. De regering heeft na de oorlog snel groeiende bomen moeten invoeren voor de bevolking.
Nu tracht men de fauna en flora terug te herstellen zoals ze oorspronkelijk was.
En propaganda was het. Op het einde werd ons duidelijk dat er hier een eenzijdig verhaal verteld werd, maar waren toch wel voorbereid omdat dit ook in onze reisgidsen stond.
( Wist je dat er hier ook Austrliers en Nieuw Zeelanders gevochten hebben in de Vietnam oorlog, ik alleszins niet maar nu wel )
Na het filmpje gingen de verschillende groepen met hun gids een eigen richting uit.
Wij kwamen eerst bij een putje waar een soldaat zich kon verschuilen wanneer er vijanden in de buurt waren.
We vervolgden onze weg en kwamen langs verschillende tunnelingangen alsook langs ventilatieschachten, man die vielen niet op. Deze leken op slangen-holen en vielen dus totaal niet op.
Op de rest van onze reisweg kwamen we nog poppen tegen met de traditionele kleding en natuurlijk de wereldbekende booby-traps. Deze werden vroeger door de mensen gebruikt voor de jacht op dieren maar werden tijdens de oorlog gebruikt om de soldaten te doden of te verwonden.
Nadien mochten we zelf een stuk door de tunnels gaan. Gaan, ja sure !
Het was voor iedereen gebogen gaan en voor mij zelfs op handen en knieën.
Wetende dat de tunnels nu breder en groter gemaakt zijn voor de toeristen. In de tijd waren die speciaal zo nauw gemaakt zodat enkel de kleine Vietnamezen erdoor konden. De Westerse mensen (met bredere heupen) konden hier niet of nauwelijks door.
Na 20meter was er een eerste uitgang waar ik naar buiten ben gegaan. Gezien ik die afstand op handen en knieën moest doen en het daar toch wel tropisch warm was, zag ik die ander 40m niet zitten.
De rest natuurlijk wel en zijn als echte tunnelratten verder gekropen. Gelukkig dat ik op tijd eruit ben gegaan omdat op een bepaald moment ze op hun buik door een gat moesten kruipen en als je de foto's ziet, zie je hoe nauw het daar is.
Na de tunnelervaring kwamen we aan een schietstand waar je kon kiezen met welk wapen je wou schieten.
Je moest een lader kopen van 10 kogels en Erich die koos voor de M1 Garand en ik voor de AK47.
Die M1 die had een harde terugslag, vergelijkbaar met onze FAL van in de tijd. Maar de AK47, weinig terugslag en dat spel schiet vlot, wat een verschil.
Sophie heeft ook eens geprobeerd maar wou de eer aan de jongens laten. Elfri had geen zin, misschien schrik omdat ik tegen Erich had gezegd dat hij zijn wapen goed tegen zijn schouder moest houden voor de terugslag om zo zijn sleutelbeen te sparen.
Na de schietstand kregen we een tasje thee en een bord met tapioca, iets wat de mensen toen in de tunnels aten. Tevens liet men ons zien hoe men de rook van de keuken kwijt geraakte. Door een ingenieus systeem liet men 's nachts de rook ontsnappen via een luik en was bijna niet te zien. Op het moment van de foto ontsnapte er rook maar je ziet het bijna niet, damn die mannen waren goed.
Na dit te hebben gezien, voor 90min het buske in terug richting Saigon.
Na ons middagmaal hadden we een vrije halve dag in Saigon die opgevuld hebben met een bezoek aan het War Remnants Museum. Wij te voet verder in Saigon. Elke keer de straat moeten oversteken is het met het gevoel "Ogen dicht en blik op oneindig". Voor, naast, achter vliegen er bromfietsen rond je door, maar uiteindelijk zijn we op de plaats van bestemming toegekomen.
Ook hier een eenzijdige weergave van de oorlog, maar tof om een bezocht te hebben.
Onze Erich heeft zijn ogen de kost gegeven want er was wel van alles te zien : wapen, tanks, vliegtuigen, foto's tot zelfs misvormde embryo's.
Hierna zijn we nog langs een resto gepasseerd om vervolgens terug te gaan naar ons hotel om onze valiezen klaar te maken voor de volgende en laatste fase van onze reis : Cambodja.
Voila genoeg voor vandaag, misschien tot morgen.
Grtz,
Wim
In die tunnel en putten mag je ook geen claustrofobie hebben. Zag er allemaal heel indrukwekkend uit.
BeantwoordenVerwijderenIk ben benieuwd om te zien hoe verschillend Cambodja is tegenover Vietnam.
Groetjes
Carla
Schitterend!
BeantwoordenVerwijderen